حیاتی دا پینڈا بڑا اُوکھا کیتائے | زخمی دی شاعری

---

 پنجابی نظم حیاتی دا پینڈا

حیاتی دا پینڈا بڑا اُوکھا کیتائے

زمانے دے ظلماں نوں چُپ کرکے پیتائے

بڑی اُوکھی نِبھی اے ایہ زندگانی

میرے کول ھا ایہ امانت بیگانی

جوانی توں لئے کے جو ہونڑ تائیں اے ہویا

جو کجھ میں پایا تے جو کجھ میں کھویا

کرساں بیان اپنڑے لفظاں دے وچ میں

نبھاندا رہیا جیویں قسماں دے وچ میں

جیویں میں جوانی وچ آندا گیا ھاں

خواب اپنڑے دل وچ سجاندا گیا ھاں

اچانک زندگی وچ کوئی شخص آگیا ھا

بادلاں وانگوں دل تے میرے چھا گیا ھا

کھوہ بیٹھا ویکھ کے اُن حوش و حواس

اُہ بنڑسی میرا لا لئی دل نے ایہ آس

میں کردا گیا انج حیاتی دا پینڈا

ہوگیا جینڑ اُوکھا باجھوں اُس دے مینڈا

دنہہ راتیں اُہدے خیالاں وچ رہنا

اُکا نہائی بھاندا مِن کسے کول بہنا

میں جوں جوں قریب اُس دے ہوندا گیا

اُوہ وی مینوں اپنڑاں بنڑوندا  گیا

ایویں ہوگیا فیر محبت دا اظہار

خوشی توں سی ہوگئے دویں تار تار

اُڈ گئیاں نیندراں اُکا لگے نہ بھکھ

مل گئے سانوں ساری حیاتی دے سُکھ

اک دوے باجھ جھٹ نبھاونڑ ھا اُوکھا

ہوگیا پیار ساڈا دوواں دا انوکھا

بڑے خوش پئے وسدے سی اس جگ توں وکھرے

میں پلکاں تے چانڑے اُہدے سارے نکھرے

بھلا دیتے سارے میں رشتے جہاں دے

رہیا وِرد کردا سدا اُہدے ناں دے

زمانے دی تتی ہوا توں بچا کے

رکھیا میں اُن اپنڑے ھاں وچ چھپا کے

ہنجوں اُہدی اکھیاں اچ آونڑ نہ دیتے

غماں دے پہاڑ اُس تے ڈھاونڑ نہ دیتے

سِر تے میں چائیاں نے دکھاں دیاں پنڈاں

نئیں کیتیاں اُہدے نال اج تائیں میں ونڈاں

ساہ تک چا اپنڑے میں ناں اُہدے کیتے

اُہدے ہر حکم تے چا لب اپنڑے سیتے

اک دن کسے گل تے تکرار ہوگیا

محبت دا پہیا لاچار ہوگیا

ودھدا گیا میرے کانڑ اُہدا شک و شُبہ

میرے کول آیا اُہ اُٹھدا صبح

بےُ چین تے بہوں پریشان سی

میں تک کے اُنہوں ہویا حیران سی

میرے تے اُہ اِلزام لاندا گیا

میں چُپ کرکے سب کجھ ساہندا گیا

میتھے کردا گیا طعنے مہنڑے دی برسات

کجھ وی سُننے تے راضی ناہ میری اُہ بات

لڑ جھگڑ کے میتھوں دور جاندا گیا

پَھٹ ہجر دے میرے سینے تے لاندا گیا

دُکھاں درداں دیاں مینوں دے گیا سوغاتاں

کر دِتا وکھ سانوں ساڈیاں ای حلاتاں

اُن مناونڑ دی کوشش کریندا رہیا

تیرے باجھوں نئیں نِبھدی سمجھیندا رہیا

مِن ونج غریباں دے دل دا بادشاہ

وکھرے کر نئیں میتھوں بیلی اپنڑے توں راہ

رُول ویساں دویں ہک بئے توں نیکھڑ کے سوہنڑاں

ساڈے ورگا پیار اس جگ تے نئیں ہونڑاں

لا نئیں ساڈے پیار نوں توں بیلی لیک

جیویں پیا کرینائیں نہوں انج بیلی ٹھیک

تیری داھڑی پیری میں ہتھ لا کے آھداں

بھُل نئیں بیلی سنگ نبھاونڑ دا وعدہ

رہیا میں کریندا اُہدے مِنتاں تے ہاڑے

اُہ پاندا گیا اُتنڑے سنگت اچ پاڑے

ایویں دور ہوندے ہوندے دور ہوگئے

ہک بئے نوں چھوڑن تے مجبور ہوگئے

میں وکھ ہوکے اُہدے توں رہ نہاموں سکدا

وچھوڑے دی اگ اُکا سَہ نہاموں سکدا

اُس اپنڑی حیاتی دا آغاز کرکے

مینوں مار دِتا رقیباں دا بنڑکے

ہک دنہہ لالئی مہندی اُس رقیباں دے ناں دی

ویچھ گئی سیج اُس کانڑ بڑیاں ای چاں دی

بُھل گیا کیتے بچپن دے وعدے تے قسماں

سنگ رقیباں نبھا لئیاں سب اُہنے رسماں

ویکھ کے سارے حالات ہویا میں بیتاب

رُل گئے خاک وچ میرے سارے خواب

اس حقیقت نوں اج تائیں میں جھٹلا نہ سگیا

دل چوں اُس بے وافا نوں میں بُھلا نہ سگیا

جی رہیا اُہدی یاداں دے لشکر نوں لئے کے

کٹ رہیاں مرگے عشق نوں بِستر تے پئے کے 

لینڑ آیا نئیں اج تائی میرا اُہ پتا

اُکھی نبھدی پئی اے میری دوستا

رہے گئے باقی دنیا تے ساہ میرے تھوڑے

ایہ حقیقت اے بنڑدن آسماناں تے جوڑے

لِکھ دتیاں نے اپنڑیاں ہنجوں تے ہاواں

مُک چلیاں نے زخمیؔ دیاں یارو ساہواں

شالا ہونڑ نہ اُن کسے دے کوئی پالے

رہوے وسدا سدا بیلی رب دے حوالے

شاعر ضیغم رضاء زخمیؔ

---